To jedyna na terenie gminy Linia wieś, która przed wojną należała do Niemiec. Do dziś zwarta zabudowa wsi wyróżnia ją na tle pozostałych miejscowości. Kwestią gustu jest określenie czy na korzyść, czy na niekorzyść Osieka.

Nazwa wsi oznaczała kiedyś miejsce, gdzie las wysieczono, czyli wycięto. Pierwsza wzmianka o Osieku pochodzi z 1342 roku. W roku 1399 jej nazwę zapisano jako Ossek i takiej formy używali także Niemcy, dodając jeszcze  literkę  „c" (Osseck).  Osiek  był   osadą   założoną   na   prawie  polskim, należącą do Ziemi Lęborskiej.
Z lustracji z 1565 roku przy okazji opisu Tłuczewa dowiadujemy się, że jego „granica z Ossiekiem, wsią pogranicz­ną książęcia pomorskiego, które Łeba rzeka dzieli". 
    W drugiej połowic XVI wieku Osiek był własnością pomorskiej rodziny szlacheckiej Bochenów herbu Ptak. W krótkim okresie przynależności Ziemi Lęborskiej do Rzeczypospolitej przeprowadzono na tym tere­nie rekatolizację,   włączając   Osiek   do   parafii   w   Rozłazinie.   W  okresie mię­dzywojennym Osiek znajdował się na terenie Rzeszy Niemieckiej i we wsi znajdował się posterunek celny.

Przy drodze z Tłuczewa do Osieka można zoba­czyć fundamenty dawnego budynku polskiej straży granicz­nej, spalonego w pierwszych dniach września 1939 roku. Nieco dalej w kierunku Osieka, również po lewej stronie drogi, stoi niepokaźny budynek niemieckich pograniczników. We wsi zachował się zaniedbany budynek dworu oraz szkoły, którą zamknięto w 1975 roku i która służy obecnie jako mieszkanie nauczycielskie oraz świetlica wiejska, gdzie ksiądz z Rozłazina odprawia w soboty msze święte. Z Osieka wy­brać się można na wycieczkę wzdłuż najpiękniejszej części Łeby. Nieco na północ od wsi rzeka wchodzi w swój główny odcinek przełomowy. Szeroka dolina wije się pośród poro­śniętych lasami, stromych "bieszczadzkich" wzgórz.