Zazwyczaj pierwszą dużą wsią do jakiej trafiają turyści odwiedzający gminę Linia jest właśnie Strzepcz. Znajduje się tu skrzyżowanie dróg prowadzących do Wejherowa, Lęborka, Kartuz i Kościerzyny. Dawniej tędy przebiegał główny szlak pocztowy, łączący Gdańsk i Królewiec z centrum Niemiec. Przed wojną wieś, będąca siedzibą wójtostwa, nabrała charakteru małego miasteczka. Jego nazwa, brzmiąca pierwotnie 'Trzebsk', pochodzi od czasownika 'trzebić'. Pierwszy zapis w dokumencie z roku 1314 to Schrepzig. Późniejsze zapisy to Schreptz i pojawiający się po raz pierwszy w roku 1534 Strzepcz. Nazwa niemiecka wsi Strepsch była w czasach ostatniej wojny „deslawizowana" na Strepe. Strzepcz był zasiedlony już w czasach prehistorycznych. Świadczą o tym popielnice, jakie znajdowano głównie na górze zwanej Szubienicą (Gangelberg), gdzie wydobyto ich przeszło sto. Z zachowanych popielnic zasługuje na wzmiankę urna twarzowa, znaleziona w 1885 roku. Jej opis podano nawet w 202 numerze Westpreussische Volksbiatt z 1888 roku. Parafia w Strzepczu została założona w XII lub na początku XIII wieku. Wieś należała wówczas do kasztelanii chmieleńskicj i tzw. komornictwa, a od 1381 roku wójtostwa mirachowskicgo. W 1438 roku istniały tu 2 karczmy, których właścicielami byli Krzyżacy. Rycerstwo parafii strzepskiej brało udział w bitwie pod Grunwaldem, lecz walczyło bez entuzjazmu, bowiem ich chorągiew, dowodzona przez komtura gdańskiego Hansa Schoenfelda, musiała uciekać z pola walki. W okresie reformacji nowinki religijne nic ominęły i Strzepcza. Wielu szlachciców sympatyzowało lub wręcz przeszło na protestantyzm. Fakt, że Strzepcz był w rękach protestanckiej rodziny pomorskiej von Loitzów, nic był bez znaczenia. Gruntu uprawnego było we wsi 11 włók, z których jedną trzymał sołtys. Gburów we wsi było dziesięciu, a każdy z nich uprawiał po włóce gruntu. Płacili od włóki czynszu 33 groszy i denarów 6 oraz w naturze „kurów 2, jajec z każdej l5". Karczmarzy było trzech i płacili oni po 40 groszy. Szarwarki wieś odkupywała od Loyzów za dwie grzywny od włóki. Wieś płaciła też opłatę leśną i była zobowiązana plebanowi płacić po ćwiertni owsa i żyta. Lustracja wymienia również "jezioro przy wsi, które przezywają Stribskie, w którem toni dwie wielkie". Wizytacja z roku 1686 wspomina o odbudowie po pożarze drewnianego kościoła i informuje, że organistę opłaca kasa kościelna, nauczyciela zaś gminna. W tym okresie Strzepcz słynął z produkcji garncarskiej. Wieś w końcu XIX wieku miała 1045 ha obszaru, 506 mieszkańców, w tym 491 katolików, 9 ewangelików i 6 wyznania mojżeszowego. Domów było 61, a dymów 92. W roku 1887 do szkoły we wsi uczęszczało 65 dzieci. W 1821 roku wybudowano „w pruski mur" nowy kościół pod wezwaniem św. Marii Magdaleny. Świątynia ta w czasie ostatniej wojny zniszczała do tego stopnia, że budowa nowej stała się koniecznością. Po wybudowaniu nowego kościoła stary rozebrano w 1948 roku. Przy kościele od 1757 istniał szpital (przytułek) dla 8 ubogich, fundowany przez Przebendowskiego. Budynek ten rozebrano po ostatniej wojnie. W 1768 roku założono przy kościele Bractwo Opatrzności, a w 1856 roku Bractwo Trzeźwości - niestety, brak dzisiaj kontynuacji tych tradycji. Poczta w Strzepczu istnieje od 1888 roku. Wcześniej mieszkańcy korzystali z poczty w Smażynic i Mirachowic. W roku następnym otworzono także stację telegraficzną. Ważną role w utrzymaniu polskości Strzepcza odgrywała biblioteka TCL, występująca w dokumentach z lat 1886, przed 1906, 1910-1914, 1918. W 1886 i przed 1906 rokiem Bibliotekę TCL w Strzepczu prowadziła Maria Schreder, a w roku 1918 bibliotekarzem był Franciszek Miotk. Jedynym wartym zobaczenia w Strzepczu obiektem jest kościół wybudowany po ostatniej wojnie. Część jego wyposażenia pochodzi jednak z wcześniejszego drewnianego kościółka stojącego w tym samym miejscu. Strzepcz posiada znakomite, choć nie wykorzystane warunki jako miejscowość wypoczynkowa -jezioro, leżące praktycznie w środku wsi, pełna infrastruktura handlowa, dogodne połączenia PKS z Wejherowem, Gdynią, Kartuzami i Lęborkiem. DARGOLEWO to dawne dobra rycerskie, leżące 2 km na północ od Strzepcza. Obecnie znajduje się tu tylko kilkanaście gospodarstw, a miejscowość jako przysiółek należy do sołectwa w Strzepczu. Do Dargolewa należą pustki zwane Paradyzem. Pierwszy raz osada notowana jest w roku 1348 jako 'Dargalewo'. Nazwa wsi pochodzi od imienia 'Dargol'. Wywodzi się stąd rodzina Dargolewskich, herbu Sas Pruski, używająca także przydomków Gosz i Gutte. W drugiej połowie XVI wieku właścicielem 4,5 łana w Dargolewie był F. Dzięcielski herbu Dzięcioł. Tuż po zajęciu Kaszub przez Prusaków w roku 1772 właścicielem Dargolewa był członek urzędu ziemskiego Xaver von Lewiński. Dargolewo było wówczas szlacheckim przysiółkiem i miało jedynie 6 dymów. W 1828 roku Dargolewo wraz z Szopą i Borkiem stało się własnością podpułkownika Leo von Zelewskiego. Jego następcami byli kolejno Prcisskom, Wittke, familia Warmholzów i niejaki KÓhnc. W 1871 roku, łącząc Dargolewo, Borek i Szopę, utworzono obszar dworski pod nazwą „Waldeck", który był własnością von Dombrowskicgo. Do końca XIX wieku wieś miała status dóbr rycerskich. Łącznic obszar dworski wynosił 62 włóki, a mieszkańcami była głównie szlachta zaściankowa. GŁODNICA to wybudowania Strzepcza, leżące na skraju Lasów Mirachowskich. Przysiółek ten, dzięki skupisku budynków i szkole z czerwonej cegły, robi wrażenie niedużej wsi. Wybudowanie to stało się znane dzięki eksperymentowi edukacyjnemu, prowadzonemu od roku 1991 w miejscowej szkole. Głodnica stała się pierwszą szkołą, w której zaczęto wykładać język kaszubski. Aktualnie w wszystkich szkolach na terenie Gminy Linia dzieci i młodzież uczy się jeęzyka kaszubskiego. W okresie letnim w szkolnym budynku funkcjonuje małe muzeum, prezentujące zbiory związane z dziejami Głodnicy i dawnym życiem mieszkańców. Przy budynku szkoły znajduje się pomnik Macieja Nitki Głódkowskiego, bohatera jednego z humorystycznych opowiadań kaszubskiego pisarza Alojzego Budzisza. Dzięki położeniu na szczycie Wysoczyzny Miłoszewskiej z Głodnicy rozpościera się jeden z ładniejszych widoków na dolinę Łeby w okolicach Tłuczewa i lasy koło Dargolewa i Borku. Data powstania pierwszej szkoły na Głodnicy nie jest znana. Możliwe, że powołano ją do życia w pierwszej połowie wieku XIX, kiedy to władze pruskie tworzyły na Kaszubach sieć szkół, funkcjonującą z niewielkimi zmianami do dzisiaj. Początkowo nauka odbywała się w budynku, który stał na miejscu dzisiejszego domu nr 85, należącego do Klemensa Byczkowskiego. W końcu XIX wieku przystąpiono na Kaszubach do budowy setek szkół. Na terenie dzisiejszej gminy Linia wybudowano w tym okresie szkoły w Głodnicy, Lini, Miłoszewie, Strzepczu, Tłuczewie, Kętrzynie, Lewinie, Pobłociu i Niepoczołowicach. Teren pod budowę nowej szkoły (działkę o powierzchni jednego hektara) odsprzedał, największy obok Ruchmewi-czów właściciel na Głodnicy, Grotha. Budowę obecnego budynku szkoły ukończono w 1901 roku. Szkoła służyła dzieciom do roku 1975, gdy dzieci przeniesiono do szkoły zbiorczej w Miłoszewie. Zmiany roku 1989 i zaangażowanie rodziców pozowoliły na ponowne otwarcie szkoły w roku 1991. |