Sołectwo Kętrzyno

           Nazwę tej szlacheckiej wsi można wywodzić od dawnego imie­nia Kętra lub Kętrza.
W  niemieckiej  literaturze  pojawiała  się  też   hipoteza  o  pochodzeniu  nazwy  wsi  (Kantrzin)
od słowa \\\\\\\'kontina\\\\\\\', oznaczającego świątynie pogańską. Pierwsza wzmianka o Kętrzynie pochodzi z roku 1360. Kętrzyno było wówczas osadą istniejącą na prawie polskim. W dokumen­cie nieco późniejszym występuje niejaki Sulislaff von Kantrsin, będący zapewne protoplastą szlacheckiej rodziny Kętrzyńskich, pieczętującej się herbem Cietrzew. 
           Kętrzyńscy, prócz własnego nazwiska, dla rozróżnienia się między sobą używali także przydomków: Baumgart, Birkhan, Gabit, Litze, Mach, Malotke, Winkler, Wulf i Żelazko. W ciągu wieków  część  przydomków  stała  się  jedynymi  używanymi  nazwiskami,   jak miało to miejsce
w przypadku polskiego historyka Adalberta Winklcra, który, odkrywając swoje kaszubskie korzenie, powrócił do starego nazwiska i znany jest jako Wojciech  Kętrzyński.  Ciekawostką  może   być   fakt,  iż  Kętrzyńscy  obok  Paraskich, Gowińskich, Chmieleńskich i Malotków należeli
do kaszubskiej szlachty ewangelickiej.

           W drugiej połowic XVI wieku właścicielami wsi byli trzej Kę­trzyńscy i szlachetny Żelazko. Przedstawicielem Kętrzyna w Radzie Powiatowej w Wejherowie w roku 1834 był von Poblotzki, szanowany ziemianin umiejący pisać. Jego następcą został szlachcic von Drigalski. Wykaz z 13 grudnia 1847 roku wymienia  dobra  rycerskie  Kętrzyno  z  12  działami,  których  właścicielami byli: von Studzierski, von Drigalski, von Poblocki, von Sychowski, von Bychowski, von Dombrowski, Natczke oraz Thiede.

             W roku 1872 Kętrzyno zamieszkiwało 322 mieszkańców, w więk­szości uboga szlachta zaściankowa. Katolików  było  209,  a  ewangelików  33.  Wieś  należała  do parafii w Rozłazinie, dzieci zaś chodziły do szkoły w  pobli­skim  Dzięcielcu.  Pod  koniec  XIX wieku Kętrzyno stało się siedzibą władz gromadzkich. Naczelnikiem w  latach  1890-1905  był  von  Dziczelski  (Dzięcielski).  Kętrzyno znalazło się w słynnym poemacie  Hieronima  Jarosza  Derdowskiego
 „O panu Czorlinscim co do Pucka po sece jachoł".
Tu właśnie główny bohater przebywał w gościnie u ,,szlacficeca Dąbrowsciego ", u którego zbierała się okoliczna szlachta, by radzić nad wyborem swojego posła do pruskiego sejmu. 
         Przewodnik   Orłowicza   z   roku   1924   określa  KĘTRZYNO  jako  „zaścianek  szlachecki
 w ubogiej, piaszczystej okolicy". Miejscowość ta jedynie dzięki zdecydowanej postawie mieszkańców   została   w   roku   1920  przyłączona  do  Polski.  Nowa  granica  oddzieliła  wieś
od   kościoła   parafialnego   w   Rozłazinie.   Rozłaziński   proboszcz   początkowo   występował
do lokalnych władz niemieckich o pozwolenie na przekraczanie granicy i odprawia­nie nabożeństw w Polsce. Nie zgodzono się na to, zezwalając jednak miesz­kańcom Kętrzyna na niedzielne wyprawy do Rozłazina. Granica międzypaństwowa otwierana była na kilka godzin, potrzebnych na dotarcie do kościoła, uczestnictwo we mszy i powrót. Dodatkowo umożliwiano kętrzynianom przekraczanie granicy w czasie Świąt Bożego Narodzenia. Po powołaniu nowej parafii w Lini Kętrzyno zostało do niej włączone i niedzielne wędrówki "religijno - handlowe" ustały.
           We  wsi  znajduje  się obelisk  upamiętniający  "Marsz Śmierci". We wsi funkcjonuje sklep
i szkoła oraz nieduża kaplica filialna kościoła w Lini – „Pater Noster”. Budowana w latach 1982-1984.